موسیقی

تکامل رپ
رپ هم به عنوان زیر شاخه ای از خرده فرهنگ “هیپ هاپ” به پیشرفت خود ادامه داد و با جریانی که مدتی پیش از آن، از گتوهای حاشیه نیویورک آغاز شده بود همراه گشت. (گتو ها به محله‌هایی گفته می‌شود که تنها مختص زندگی اقلیت‌های یک جامعه است و در آمریکا این اقلیت‌ها، افریقایی-آمریکایی‌ها هستند.)

تبعیض‌های نژادی ظالمانه و شرایط سخت زندگی برای سیاهپوستان آمریکا، موجب شد رپ و هیپ هاپ به سوی بیان این مشکلات و اعتراض به آن‌ها متمایل شوند، موجی که حاصلش ظهور هنرمندان جاودانه و بزرگی همچون توپاک بود. از سوی دیگر مخاطبان بومی هم می‌توانستند به راحتی با این سبک جدید ارتباط برقرار کنند. به همین جهت نیز رپ توانست به سرعت جایگاه خود را در میان جوانان به دست آورده و به یکی از محبوب‌ترین سبک های موسیقی در ایالات متحده تبدیل شود.

هر چند که امروزه رپ حال و هوای روزهای ابتدایی خود را از دست داده و مضامین آن تا حدود زیادی تغییر کرده است.

فرق رپ و هیپ هاپ
همانطور که بیان شد اولین و اصلی ترین تفاوت رپ و هیپ هاپ در قدمت و گستردگی این دو مفهوم است. در واقع رپ زیرشاخه ای از سبک هیپ هاپ است که بعدا به وجود آمد. ریتم موسیقی هیپ هاپ، زمانی که توسط سیاهپوستان معترض شکل گرفت، آرام و همراه با دست زدن (بدون موسیقی) بود. البته بعدا آهنگ‌های هیپ هاپ نیز دارای ریتم‌های محدود و تنوع کم بود. مضمون شعرهای هیپ هاپ اجتماعی و همراه با الفاظ رکیک بوده است.

و اما رپ؛ ریتم‌ها و مضمون‌های هیپ هاپ را گسترش داد و تنوع بیشتری بخشید. سبک‌هایی همچون لاو، دیس لاو، میستریم یا دلنوشته، پارتی و … از سبک‌های رپ با مضامین جدید هستند. ریتم های سبک رپ نیز به طور کلی تندتر و سریع‌تر از هیپ هاپ بوده و البته روند رو به رشدی هم دارد. 

رپ و هیپ هاپ در ایران
خرده فرهنگ هیپ هاپ و به تبع آن رپ نیز توانستند در دهه هشتاد شمسی، مسیر خود را به سوی مخاطبان ایرانی باز کنند. از پیشگامان این حرکت در ایران می‌توان به هیچکس، یاس و عده‌ای دیگر اشاره کرد. البته باید گفت که این خرده فرهنگ هنوز آن طور که باید در کشورمان جا نیفتاده و تصور مبهم و تاری نسبت به آن وجود دارد . باید گفت انحرافات برخی فعالان این حوزه از مسیر اصلی رپ و هیپ هاپ هم در شکل گیری و گسترش این طرز فکر غلط بی تاثیر نبوده است.